Ben sadece yaşayan bir ruhum; anlamlı konuşmayı bıraktım.

Bazı şeyler anlaşılacak gibi gelmiyor; düşünüp duruyorsun, zaman kaybediyorsun gibi sanki, sadece zaman...

Bu kadar basit değil cevapları. ‘bilmiyorum’ yeterli bir cevap gibi de gelmiyor, bilmek istiyorsun; bir sebep gerekiyor anlamanı sağlayacak. Belki de aptalın tekiyim; tam da şu an insanın kendi için üzülmeye hakkı yoktur sanırım. En azından öyle gerekir sonrası için.. Yapabildiğin kadar hakim olursun kendine, içinden ne kadar geliyorsa artık.

Sadece insanlarda değil, hayatta tutmak istediğiniz bir şeyler elbet kopuyor. Bazı zamanlar bu öyle bir hal alıyor ki, ve evet bu çok ama çok karışık. Gözlerini kapayıp içine bir duman çekiyorsun, kapanan her kapının sonunda başını eğmen gerekir gibi çekip gitmek istediğim anlar oluyor.

Artık bir anlamı kalmayana kadar kaç defa daha özür dileyeceğimi bilmiyorum, kimden mi? Sanırım benim  yapamadıklarımdan, şansım ve bazı kimselerin de benden; zor oluyor be. Ama bunu bir gün öğreneceğimize dair komik bir his var.

Sadece bir köşede, sayfaları karalasam. Hayalleri yalnız bıraksam bir süre. Bildiğim en iyi şeyi yapsam. 

Bu sayfalarda sessizce geçen yüzlerce gün. Sadece yazıyorum. Neden bilmiyorum, içimde bir şeyler değişiyordur belki. Bazen bütün parçalar dağılıyor. Burada kimsesizim, özgür belki de. Kimsesiz aklımda sadece ben varım. Sayfalar dolusu düşünce. Umarım gittikçe daha iyi olur; bilmiyorum...